Przyjaciel

Przyjaciel

nigdy nie sądziłem

że zaprzyjaźnię się

z kawałkiem tynku

na przybrudzonej ścianie

afgańskiego szpitala

a jednak

on dobrze rozumie

każdą zmianę nastroju

bez zmiany pozycji

unieruchomionego ciała

zupełnie jak ja

jest przykuty

do cierpienia

ciszy wytłumionych wybuchów

codziennie opowiadam mu

moje pokruszone kości

i przestrzelone płuco

milczy

ze zrozumieniem

Wiersz wyróżniony drukiem w Konkursie Literackim "Ikarowe Strofy" organizowanym przez Klub Dowództwa Generalnego Rodzajów Sił Zbrojnych

Biało-czerwona anemia

Biało-czerwona anemia

dożylnie aplikowany patriotyzm

powoli wydobywa się

z pękniętego naczynia

ojczysta aorta pulsuje polską krwią

a w sercu szumi

tętno wycinanych walących się drzew

co zrobiliśmy?

z naszą Matką

liczymy słoje na powalonym pniu

sto cienkich żyłek

Jak oliwka

Jak oliwka

jak oliwka

i jak wino

dobre młode

bo i słodkie

rosłeś prężnie

mocny silny

wszystkie ścięgna

wszystkie kostki

które z ziemi wybujały

między Sanem

a rozpaczą wypalonym

domem Łemków

osadziłeś

w twardych stopach

mocnych mięśniach

sile wieku

a Ogrodnik

który kiedyś

podjął dialog z Magdaleną

Ciebie też zagadnął rano

pochylony między skały

zmartwychwstaniesz?

6 XI 2017

Echo

Echo

jeszcze echo

niesie

na zmęczonych barkach

odgłos wystrzałów

jak uderzeń serca

szybkich gwałtownych

i urywanych

w połowie życia

jeszcze doliny

opadają powoli

ciężarem ciał

młodych i ciepłych

od wiatru który rozgrzał

blask oczu

ostatnie tchnienie źrenic

jeszcze po górach

się nie rozeszła

strumykiem czystym

krew rubinowa

biało-czerwony

strumień wolności

Wieczorna Matka

Wieczorna Matka

pod płaszczem Twoim, Madonno

rozwijają się gwiazdy

na czystym górskim niebie

zakwitają jak złociste szarotki

wieczorne łąki

cicho błogosławią

kolejny dzień

pod strzegącym okiem

Gaździny Podhala

i nawet owce

niby baranek ofiarny

z wełną zbrudzoną

cieniami zmierzchu

śpiewają Tobie

Wyróżnienie drukiem w XV Międzynarodowym Konkursie Poetyckim "Sen O Karpatach"

Tajemnica

Tajemnica

zdarzyła mi się

chwila słabości

powiedziałem

że cierpię

odkryliście

moją tajemnicę:

jestem człowiekiem

męczę się

i czuję

i żyję

i pragnę miłości

jesień 2012

Franciszek

Franciszek

rząd czerwonych płaszczy

Bóg szedł miedzy nimi

kłaniały się święte głowy

w najświętszym uwielbieniu

kłaniały się głowy mądre

Mądrości Niepojętej

kłaniali się misjonarze, pisarze

i zakonnicy

a Bóg się cicho uśmiechnął

i spojrzał na koniec świata

i wybrał właśnie jego

Papieża dla ubogich

Debiutancki tomik poezji

Postanowiłam rozstać się z ostatnimi egzemplarzami mojego debiutanckiego tomiku poetyckiego "Przez okno".

W sprawie zakupu proszę o kontakt: m.j.koncewicz@gmail.com

Moja Małgorzata

Moja Małgorzata

Bądź moim Mistrzem

Kochaj mnie zawsze

Tak samo

Flegmatycznie

I nie zatrzymuj mnie

Gdy osiodławszy

Mechaniczne prosię

Wyjadę zarabiać

Na żonkile do Walii

Cudowny krem

Nie zadziałał

Sprzedaję się szatanowi

Na raty

Codziennie

wstrzykując pod skórę

Nieco lepkiej trucizny

Uspokój

moją rozbieganą głowę

Przytulając do wątłej piersi

Wyciągnę się

jak czarny kot

przy tobie

i będę słuchać w napięciu

jak bije na ulicach

Jeruzalem

Serce otłuszczone

Jesiotrem

11 IX 2016

***białe paciorki śniegu

***

białe paciorki śniegu

wygięte jak kręgosłupowe

na brunatnej pobrużdżonej

gałęzi

zębowe sople chwytają łapczywie

ciepłe powietrze spod dachu

a oblodzone drogi niosą

 w śmiertelnym nurcie

zdrętwiałe zamknięte powieki

28 II 2018

Amnezja

Amnezja

zauważyłam że coraz mi łatwiej

zapominać o tobie

muszę częściej praktykować

niewidzenie cię

i nieszukanie

wszędzie gdzie cię nie ma

widocznie nie jesteś

 stałym elementem

(choć nie posądzam cię o niestałość)

mojego wewnętrznego krajobrazu

zniszczeń po burzy hormonów

i prywatnym apokaliptycznym

trzęsieniu ziemi obiecanej

albo też

(nie jest to bynajmniej brak szacunku)

 czymś tak zwykłym jak zanieczyszczenie powietrza

na początku krztusisz się i przeklinasz

potem przyzwyczajasz się i nie możesz już żyć

bez swojej dawki śmiertelnych oparów

mam nadzieję

że nie przerodzi się to w amnezję

dotyczącą pewnego rodzaju ludzi

lub w inny przyjemny nałóg

w każdym razie nie musisz się bardzo przejmować

możesz tak samo jak zwykle

być obojętnie uprzejmym

Musisz iść sam

 Musisz iść sam

Wśród białych pękatych poduszek

Jesteś taki bezradny i kruchy

Że od razu myślę o dniua

Który mi ciebie zabierze

Nie mogę się pozbyć przeświadczenia

Że wszystko dzieje się zbyt szybko

I zbyt przyziemną ma postać

Chciałabym abyś został przy mnie

na zawsze

Nawet gdy twoje modlitwy

Zaczną coraz szybciej docierać

Do Adresata

Dzieli nas za dużo

wschodów i zachodów słońca

Za dużo

I dla mnie za wcześnie

Iść twoją drogą

Już cię nie dogonię

Musisz iść sam w stronę błękitu

6 VII 2014

***

***

Przygaszona

przez światła Drogi Mlecznej

Zahukana

przez wszechobecną miłość

tak nieprawdziwą jak grzeczne pozdrowienia

Obezwładniona

przez powszechnie praktykowane

i ogólnie przyjęte pocałunki nienawiści

Rozczarowana

obrzydliwą względnością wszystkiego

Zdruzgotana

niewielka odległością

między pomnikiem życia i śmierci

Zauroczona

perspektywą pozowania do obydwu

Chcę uciec

28 V 2014

Ta cebula

Ta cebula

ta cebula jest jak róża
płatki ma sprężyste wonne
cicho chroni skarb witamin
w delikatnym białym łonie

ta cebula jest jak słowik
wdzięcznie śpiewa
 o blat stołu
wyskakując z mojej siatki

ta cebula jest jak miłość
warstw ma wiele
jedno serce
gdy obierzesz ja zachłannie
nic prócz łez ci nie zostanie

4 II 2018

Rutyna cudu

Rutyna cudu

budzimy się co rano

wywołani w ciemni wszechświata

kolejne odbitki

tych samych obowiązków

w perspektywie jedynie

godziny oddechów i uderzeń serca

otwieramy świat

zamknięty za drzwiami powiek

niechcący dotykając

cienkiej granicy życia

chcę złączyć nasze dłonie

palec do palca

opuszki delikatne

doskonale ukrwione

przekroczmy przepaść

 miedzy kiedyś i teraz

26 V 2014

***

***

stoisz obleczona

 w nietakt istnienia

tu gdzie płynie moje

rozgoryczenie

zagryzasz nerwowo wargi

nie wiesz

jak odpowiedzieć

niewinność skumulowana

na rzęsach

długich jakby nie z tego świata

może uśmiechniesz się

z nieśmiałością?

zapytasz o wiatr wiosenny

lub inną ważną sprawę?

ulecz mnie

gdy pod oknami

zapalą ogniska samotni

miejscy koczownicy

Piłat

Piłat

Nie zadaję pytań

na które nie znam odpowiedzi

Pragnę tylko zaprzeczenia

moich domysłów

Oskarżony nie idzie mi na rękę

Nie dba o swoje życie

A mógłby je uratować

jednym kłamstwem

Ale czy wtedy

uratowałby i mnie?

Spotkajmy się znowu

Spotkajmy się znowu

spotkajmy się znowu

nad rozlewiskiem marzeń

niebezpiecznie blisko

grząskiego bagna pragnień

uniesie nas i otuli

niepokojący zapach dzikich pokrzyw

i czegoś co dodaje powietrzu ciężaru

czerwona jarzębina dziwnie kontrastuje

z bladością palców zaciśniętych zbyt mocno

jeszcze raz przemierzę dla ciebie

jezioro złudzeń

nie dotykając wody

już nie biegnę do ciebie gotowa

stracić wszystko i nic

minął czas kiedy mogłam zyskać

jakąkolwiek pewność jakichkolwiek uczuć

11 IX 2014

Strumień

Strumień

w powietrzu unosi się zapach

świeżej ziemi

i śmierci

zawodzą

zawiedzione ptaki na drzewach

nie będzie okruchów melodii

skostniałe ręce

górskiego strumienia

obejmują ciało

mocno i na zawsze

ktoś jeszcze woła

ale już nie słyszą

uszy zamknięte

pieczęcią zmęczenia

wiatr jest ostry

przeciwny

takiemu zakończeniu

wymaga odejścia

od zmysłów wzroku i słuchu

boleśnie smaga

steraną życiem

świadomość istnienia

tu teraz

woda spada coraz gwałtowniej

łamie się o wystające kamienie

wystawiające głowy

po błogosławieństwo

nie wzgardzę dziećmi dalekich szczytów

16 I 2015

Czekam

Czekam

wkrótce przestaniesz być tylko

moim wyobrażeniem miłości

będę mogła dotknąć cudu

drżącymi palcami

niedługo usłyszysz wyraźnie

jak Twoje imię wraz z wodą

spływa miękką główkę

już bardzo blisko moment

który zmieni

moje i Twoje istnienie

będziemy kochali oboje

ja zawsze Ty od początku

niebawem głośno wyrazisz

swoje niezadowolenie

z powodu zimnych i jasnych

ścian nowego świata

***

***

noc jest zastanawiająco ciepła

a moje serce zastanawiająco zimne

czuję wyraźnie na policzkach

zupełnie niedelikatne ukłucia

wielbicieli czerwonej substancji

jest dziwnie ciemno

a ja oczekiwałam że się rozjaśni

przynajmniej w umyśle

kiedy wyrzucam sobie natręctwo

zbyt częstych mrugnięć wszechświata

przychodzą do mnie szare koty złudzeń

tulą się do mnie ciepłe i ufne

małe stworzonka tak delikatne

szkoda że muszę je zabić

22 V 2014

Dla Adama

***
Dla Adama

z okazji Twoich
osiemnastych urodzin
życzę Ci wielu
owiec niebieskich
na rajskich łąkach
niech ich otyłość
i tęczowa wełna
będą nagrodą
za Twój humor i sarkazm

bądź zawsze zdrowy
anielskim zdrowiem
niewyspanych aniołów
na silnych nogach
czuwających nad łóżkiem
Bożych kulturystów
o umięśnionych klatkach
skrytych
pod gładką boską
sutanną

a przede wszystkim:
dużo miłości
do nas
biedronek które
zostały na ziemi
jeżeli możesz
to pobłogosław
ale pamietaj:
nie pij za dużo
Pan Bóg kupuje
tylko wino mszalne

18 VI 2018

Nekrolog

Nekrolog

z głębokim

choć nieco spłyconym

przez pośpiech i pęd życia

żalem

zawiadamiamy

że wczoraj w nocy

dzisiaj rano

31  lutego

we śnie lub na jawie

odeszła do Pana

albo została nam

zabrana siłą

względnie

przez Niego uprowadzona

nasza siostra matka

ciotka żywicielka

przeciwniczka służąca

konkurentka w walce

o ludzkie uznanie

i haust powietrza

jej pogrzeb się

nie odbędzie

pochowaliśmy ją już

 głęboko w sercach

w płytkich dołach

oszczerstw i obmów

27 III 2016

Nauczyłam się

Nauczyłam się

nauczyłam się

sama

odkręcać słoiki

zapinać bransoletkę

z haczykiem

zakręcać kran

który niewzruszenie cieknie

zmykać drzwi

zaraz za sobą

nauczyłam się

sama

zapominać

6 VI 2016

Z pamiętnika leśnej boginki

Z pamiętnika leśnej boginki

dziwny był 14 kwietnia tego roku

zbudziłam się jakby trochę mniej święta i słabsza

już nie wzmocniły mnie ofiary z jaj i mleka

przynoszone przez drżące przed moją złośliwością

słowiańskie rodziny

przeszłam przez pusty las

na próżno wypatrując ludzi

kłaniających się świętym dębom

z lękiem spoglądających na rzeki kryjące topielice

w cichej wiosce płakały na progu

Dola i Niedola z innymi domowymi bożkami

zawinęły w chustkę kilka ludzkich łez

i czekały już tylko na ostateczne wygnanie

wstydliwe rusałki chowały się w  zagajnikach

a ja patrzyłam ze zdumieniem

jak tego wiosennego poranka

chropowaty pień historii

wypuszcza nową zieloną gałązkę

Dziś

Dziś

dziś umarło twoje serce

ale ciało drga jeszcze

ciepłe ostatnimi porywami serca

nie martw się

uszanuję ostatnie odbicie

moich rysów w twoich źrenicach

zamknę ci oczy

już bez kołysanki

nie usłyszysz więcej

słodkiego głosu wszystkich pokus

wołających cię zza okna

złożę ci ręce

jak do modlitwy

już się nie oprzesz

o argument nieistnienia Boga

za późno

za późno na rozważania nie-teologiczne

dziś brakło powietrza w twoich płucach

ale drobinki kurzu wciąż tańczą w powietrzu

poruszone doznaniem

twojego ostatniego oddechu

tańczą bez żalu

nie zważając na brak muzyki

Kuszenie

Kuszenie

srebrny wąż naszyjnika

powoli oplata

jej szyję

w powietrzu czuje mocny

owocowy zapach

czerwony łuk ust

napina się

w wygłodniałym uśmiechu

czyjeś palce

delikatnie ujmują obrożę

jeszcze tylko

metaliczny szczęk

zapięcia

i już

jest jego

8 III 2017

X Ogólnopolski Konkurs ,,7 grzechów głównych", Wyróżnienie

Życie bez końca

Życie bez końca

przez chwilę niebo zatrzymało się nad drzewami

jak wiele lat temu nad Golgotą

ciało dziewczyny opadało powoli na ziemię

brocząc krwią

użyźniło glebę pod nowy zasiew 

na życie bez końca

pomału gasły źrenice

błyszczące lustra błękitnego nieba

będą oglądać najpiękniejszą Twarz

upływały z niej myśli i modlitwy

na miękkim posłaniu z butwiejących liści

a  zimne powietrze drgało od urywanego oddechu

nie ścigała się z nikim

uciekała  (tak jak i my dziś)

przed pokusą bycia jedną z wielu

dla których ważniejsze były

nieprzerwane tętno i powrót do domu

uciekając zdeptała swój strach

i pragnienie spokoju

i wcale nie umarła

bo żył w niej Ktoś o wiele mocniejszy

jeszcze tej nocy narodziła się nowa gwiazda

świecąca Jego blaskiem

Róża

Róża

rozsmaruję na chlebie
twoją nadzieję
razem z przetworzonym tłuszczem
jakiegoś biednego zwierzęcia
odurzę cię czarną kawą
i położę między nami
różę
cieszmy się
jest wspaniale

Żywioł

Żywioł

parzysz mnie w usta gdy szukam

smaku z najwcześniejszych wspomnień

gorąco cię zapewniam że to nic

 że dziś nie wzejdzie słońce

ochładzasz mi skronie wyważone

od środka przez niecierpliwe myśli

patrzę w twoje głębokie i wzburzone

ciemnoniebieskie oczy

czuję jak rosną we mnie twoje plany

na przyszłość ostrymi korzeniami

lecz może zasieją się w tobie

niewinne wątpliwości

przeganiasz ze nie pragnienia

które nie mogą się spełnić

owiewasz chłodnym powiewem

rozgorączkowane nadzieje

jesteś

moim Żywiołem

Podróż do miasta

Podróż do miasta

dziś znowu przemierzyłam

tę samą ulicę

 która nie jest

moją wiejską drogą wśród trawy

zaśpiewał mi natrętnie tuż przy uchu

ptak zamieszkujący budkę

sygnalizacji świetlnej

na pożegnanie łaskawie zaświecił

zielonym nieprzekrwionym  okiem

spotkałam po drodze starą znajomą

udała że mnie nie poznaje

nie pomogła mi dźwigać

ciężkich plastikowych skarbnic

nowo nabytych zdobyczy cywilizacji

jak zwykle nic nie zjadłam

w tej stolicy

astmy alergii i rozrywek kulturalnych

za bardzo zazdroszczę

mijającym mnie

anemicznym nosicielkom

drogich ubrań i znamion

pewności siebie

wydałam dużo pieniędzy

krztusząc się naturalnymi powiewami wiatru

wyprodukowanego i przetworzonego

przez wysokiej jakości klimatyzator

powoli wysypywałam z torebki

drobne monety i okruchy zażenowania

pośpiesznie modląc się

by starczyło mi na bilet

do mojego trzeciego świata

Bolesna

Bolesna

zaśpiewam ci ciasną nocą

zachrypłą piosenkę

pomieszczę w niej

spocone krzyczące ulice

samotne godziny

dwóch kolan na skale

i trochę słonej wody

na zwiędniętych policzkach

zaśpiewam ci wiecznym rankiem

delikatną pieśń

otulą cię miękko

spokojne świetliste zdania

skrwawione prześcieradła

ukołyszą fale głosowe

odbite od pustych

kamiennych ścian

29 V 2016

Twój język

Twój język

nie jestem pewna

czy się dobrze zrozumiemy

nie umiem myśleć

w twoim języku

nie znam słów które oddadzą

kruchość lodu

obcej ziemi

po której się ślizgam

nie wiem też

czy będziemy się razem cieszyć

nie umiem śpiewać

w twoim języku

mój głos staje się piskliwy

i woła o pomoc

a dźwięki plączą się

między słowami

nie mam pojęcia

czy damy radę się rozstać

nie umiem mówić

w twoim języku

nie powiem

jak bardzo będzie samotna

moja stęskniona dłoń

bez twojej

Znów się pochylą

Znów się pochylą

Znów się pochylą

twoje zgarbione

palce

nad klawiaturą

by samotnie przemierzyć

białe pustynie

i czarne płaskowyże

klawiatury

znów się pochylą

twoje zgarbione

płuca

nad drżącą struną

ukrytą

w trzewiach fortepianu

i nie pocieszą jej pocałunkiem

usta z pieczęcią krwawej kropli

znów się pochylą

twoje zgarbione

myśli

nad jedną nutą

zamkniętą szczelnie

w czarnej skrzyni

aby jej nadać wyobraźnią

kształt idealnie nieistniejący

V 2017

Przy Grobie Nieznanego Żołnierza

Przy Grobie Nieznanego Żołnierza

stoję przed tobą

i mam odwagę

zwracać się do Ciebie

nie znając Twojego imienia

i nie starając się go poznać

nie pytam kim jesteś

to zbyt skomplikowane

możesz być wszystkim

i niczym

dla wszystkich

i dla nikogo

mnie nauczono

tylko pamiętać

że jesteś

że byłeś

kimś wyjątkowym

przyniosłam na butach

trochę ukraińskiego błota

próbując sama przemierzyć

zagmatwane labirynty lwowskich ulic

przyniosłam w kieszeni ziemię

z lwowskiego cmentarza

gdzie próbowałam odnaleźć

siebie i ciebie

wśród młodych zmarzniętych twarzy

wśród oczu błyszczących iskrą wolności